สี่ร้อยห้า

ผมข่มตาหลับไม่ลง ไม่ใช่แค่คืนนี้ แต่เป็นมาตลอดตั้งแต่บ้านทั้งหลังเงียบสงัดลง เสียงครางแผ่วเบาของคฤหาสน์ค่อยๆ กลืนหายไปในความนิ่งสงัดของรัตติกาล ทุกซอกทุกมุมของบ้านแลงคาสเตอร์ราวกับส่งเสียงสะท้อนของความทรงจำที่ผมไม่อาจหนีพ้นหรือเผชิญหน้าได้เต็มตัว ความทรงจำของเสียงหัวเราะ การโต้เถียง ความรัก และการไม...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ